«علی فردوسی»
***
«سید محمدصادق آتشی»
***
«محمدمهدی عبدالهی»
***
بر شهیدان «منـا» شیون کنید
ناله‌ها از جور «اهریمن» کنید
«آل شیطان» شد دلیـل واقعه
هرچه نفرین بر «کفیل» فاجعه
«پور» آن «بوزینۀ» بی عقل و هوش
آنکه باشد همچو قاطـر بس چموش
آنکه «بمب» افکند، بر اهـل یمن
«قاتل» بیش از هزاران مرد و زن
آنکه «آتش» زد به «جان کودکان»
«در تَعِز در صَعده در صَنعـا» چنان
زادۀ «خونخوار» آن کفتار پیـر
نکته را دریاب اینک ای بصیر؛
سلسله جُنبان این کشتار اوست
آن «گُنهکـار» و سیه کردار اوست
شد «قَتیل» از کبر او بیش از هـزار
«حاجیان» در «ازدحام» و «اضطرار»
گفته‌اند «او» و نگهبان‌های او
عامل کشتار جمع‌اند ای عمـو
***
بر شهیدان «منا» زاری کنید
ای مسلمانان عـزاداری کنید
«عیدقربان» بود و قربانگه «منا»
یاد باد از «کُـشتِگان در کــربـلا»
بر «یزید» و «ابن سَعد» و «شِمر» دون
«داغ ننگ» و «لعنـت» بی چنـد و چون
«خُـولی» نامــرد رَذل و «حَــرمَـلِه»
نقش‌شان پیداست در این مرحله
پُشته‌ها از کَشته‌ها گشته پدید
«ننگ و نفرین» بر شما «آلِ پلید»
نامسلمانان چنین «کشتار عید»
بود آیا هدیه بـر «کاخ سفید»؟!!
این مصیبت را چه کس «تاوان» دهد؟!
«جان» تقاص این «مسلمانان» دهد؟!
خاکتان بر سر «وهابی مسلکان»
خائنان بر «کعبه» خیل «دلقکان»
***
شور و شیون ای مسلمانان رواست
قتل عام «اهل قبله» در «منا»ست
زین سپس این روز ِ«داغ و درد» ماست
«عید قـربان» جلوه‌ای از «کـربلاست»!
«سیاوش امیری»
***
انکار می‌کنند هرآنچه که بوده را
اصرار می‌کنند هر آنچه نبود را
«عطیه‌سادات حجتی»
میم یعنی کاظمین و نینوا / میم یعنی جمکران و سامرا
میم یعنی ساحل عشق و جنون / میم یعنی جسم و جان از هم جدا
میم یعنی مرگِ در حال دعا / گفتن لبیکِ ربُّ المنتهی
میم یعنی قصه ی پروانگی / میم یعنی پرکشیدن تا سما
میم یعنی پرزدن با قلب پاک / ذکر لب ها یکصدا یا للعطا
میم یعنی پاسخ حق این بود/ عاشقان بیت من ، صد مرحبا
میم یعنی ذکر لب ها شد رضا / شد حسین و فاطمه ، شد مرتضی
میم یعنی شیعه و سنّی شهید / قبل رفتن ، کارشان حمد و ثنا
میم یعنی لاله ی گلگون کفن / شد تنش عریان به زیر دست و پا
میم یعنی خیل بی حدّ شهید / میم یعنی عید قربان شد عزا
میم یعنی ناله ی یا للعطش / میم یعنی کربلایی در منا
میم یعنی من هنوزم زنده ام / میم یعنی چکمه های شرطه ها
میم یعنی که منا شد قتلگاه / شد به دنیا محشر کبری به پا
میم یعنی خاطرات تلخ ما / میم یعنی خون و کشتار و کُما
میم یعنی گریه های بی صدا / از گلوی قلب زوّار منا
میم یعنی عاشقان مُحرم شدند / تا که گردند مَحرم ربُّ المُنا
میم یعنی سوره های بندگی / میم یعنی آیه ی راه هدی
میم یعنی محسن و یعنی حسن / میم یعنی حجّ و اخلاص و نسا
میم یعنی هجرتی تا کوی حق / اجر آن تنها بود کار خدا
میم یعنی رهبرم سید علی / قدرتش با دست حق بی انتها
میم یعنی مرگت ای آل سعود / چون دهد او یک نظر ما را ندا
گر شوید ای موذیان دشمن به ما / می دهیم جان شما را بر فنا
میم یعنی بمب و موشک در یمن / میم یعنی مرگ شعر لاله ها
میم یعنی پرچم دارالعزا / جای ریسه در حیاط خانه ها
میم یعنی کودکی با بغض و آه / پرسد از مادر که کو بابای ما؟
رفته او نزد خدا یا خانه اش؟ / رفته او از نزد ما آخر چرا؟
میم یعنی گریه های یک رفیق / روز آخر در مدینه بی صدا
میم یعنی یاد حجّاج منا / با وجود بُهت و حسرت در دعا
میم یعنی مهدی آل عبا / اکفیانی یا کمیل مصطفی
میم یعنی سینه هامان گشته تنگ / جان زهرا یوسف زهرا،بیا
میم یعنی کاظمین و سامرا / میم یعنی جمکران و کربلا
میم یعنی خانه ی امن خدا ! / میم یعنی مشعر و یعنی منا...